حرفِ خودش رو زده بود، ‌و … من هی حرف می زنم، یکریز، رمضانی بلند می شود:”چرا اینطوری می کنی خانوم … من یه چیزی گفتم، همین! منظوری نداشتم که …”

و می رود توی اتاق و در را پشت سرش می بندد. پرنیان می خواهد گریه کند، چند دقیقه ای نگاه می کند به من که تب دار شده صورتم از شدت خشم و پغی می زند زیر گریه ای که توی کوچکی دلش مانده بود از غروب …

شب است و من تکیه داده ام به دیوار ِ پذیرایی و کوسن را در بغل گرفته ام سفت و رمضانی توی اتاق، خوابیده است انگار.

گفتم:”رمضانی … اون دختره رو می بینی کنار خیابون ایستاده؟ “

نشستی توی ماشین و پاکت تخمه رو دادی دست من و پرسیدی: ” کدوم؟”

گفتم: ” همون که مانتوی سفید پوشیده … روسری قرمزه … “

اخم می کنی ابروهایت را، انگاری وضوح دیدت بیشتر می شود در این حالت.

گفتی: “خب ؟ “

گفتم: ” می دونی از وقتی که رفتی توی مغازه تا همین حالا، دقت کردم سه تا ماشین نگه داشتن براش و اون با هر کدوم … “

نگاهت به دختر است که باد با گوشۀ روسری اش بازی می کند … مکث می کنم ، می شنوم دوباره گفته ای: ” خب ؟ “

گفتم : ” با رانندۀ هر ماشینی، کمی کلنجار رفته، حرف زده، سوار نشده و هنوز ایستاده … “

رمضانی محل توجه نگاهش دختر بود، داشت با دو سرنشین پژوی سفید رنگی حرف می زد و لابه لاش، صدای خنده ریزک هاش می ریخت توی خلوت خیابان ِ آن وقت ِ شب، دلهره ام را انگار توی دستم گرفته بودم ، لرزم گرفت یکهو، دلم، نگاه رمضانی را می خواست که پرکشیده بود به سمت دختر، می خواستم حرفی بزنم ، دختر از در عقب ماشین، سوار شد و دیگر با آن دو مرد رفته بود که، رمضانی، استارت زد و گفتم: ” باید تُف انداخت توی صورت این زن، نمی دانم این مردها، چطور راضی می شوند به زنی که، هرشب با کسی ست و … “

گفتی: ” ما که مثل شما بددل نیستیم خانوم! وسواس شما رو نداریم !!! “

رمضانی توی اتاق خوابیده،‌ پشت در اتاق،‌ راه می روم،‌ می ایستم،‌ گوش می دهم به سکوت ِ توی اتاق، می شنوم که گفته است: ” شوخی کردم! ” ولی غمگینم، شک بر داشته خاطرم، صاف نمی شود دلم. به خودم گفتم: ” تو هم اینقدر بددل نباش زن” دوباره گفتم:” نه. همین جوری که این حرف رو نزده، شاید …” بلند می شوم پنجره را باز می کنم، نسیم خنکی خودش را می رساند به صورتم و یخ می شود اشکهایم، روی گونه ای که از من خیس شده بابت این فکرها و حرف ها و می شنوم که پرنیان گریه می کند و می روم تا اتاقش، نشسته روی تخت، ‌سردش شده است انگار. دستش را می گیرم توی دستم، حس خوبی می ریزد به احساسم:”لعنت بر شیطان” می روم تا آن پنجره را ببندم که باز مانده است هنوزم …

+ ساندویچ و یک تکه نان