امروز قبل از شروع نرمش، نشسته بودیم به حرف با دوستان، در این میان دختری، که عینهو نی قلیان می‌ماند، یکهو با شگفتی محض پرید وسط حرف‌مان که: واقعن شما متولّد شصتی؟ ما هم مات و مبهوت خیره ماندیم بهش و گفتیم: آره خب. دخترک هی می‌زد روی پایش و پُشتِ هم تکرار می‌کرد: وای خدای من! باورم نمی‌شه! بعدتر گفتش که با دوستش، که غایب بود امروز، کلّی درباره‌ی ما حرف زده‌اند و حدس‌شان این بوده که بنده دست‌بالایش، متولّد ۶۹ یا ۷۰! هستم. این را که می‌گوید، سالن پُر می‌شود از صدای خنده‌هایم! می‌پُرسمش: حالا خودت چند سالته؟ وقتی می‌شنوم که متولّد ۶۸ است خودش،  دوباره می‌پُکم از خنده. دخترک امّا، جدّی است و هنوز متعجّب و دارد می‌گوید مرجان (همان دوستِ در غیبت‌اش) اگر بفهمد شاخ در می‌آورد حتمن!!! ما دیگر مانده‌ایم چه بگوییم، خنده‌مان را هم خفه می‌کنیم در کام! موضوع سن و سال و قد و اندازه‌ی ما بسی واجد اهمیّت است انگار!