در بیست و چند ساله‌ی عمرم، به خاطر ندارم هیچ‌گاه چنین روزهای پُراسترسی را گذرانده باشم بابت هولِ امتحان! طوری که، مجموع ذرّه‌های اضطرابِ درونی‌ام تبدیل شده‌اند به دردی سخت در بدنم. خصوصاً پاهایم. غیرعادی بودنِ این تجربه، هراس مرا بیشتر می‌کند از نتیجه‌ای که … هر روزی که به موعدِ امتحان نزدیک‌تر می‌شوم، می‌بینم بیشتر از آن کنکور ِ ده‌سال قبل‌تر و این هی کنکورهای متوالیِ ارشد در چند سال گذشته، نتیجه‌ی همین یکی برایم اهمیّت زایدالوصف دارد. آدم نمی‌تواند دلایل ذهنی‌اش را توجیه کند برای کسی. گیرم فرقی نکند به حالِ زندگی‌ام و دیگر از سن و سال من گذشته است و یا اصلاً که چی مثلاً بخواهم پی جذابیّتِ دانشگاه باشم یا دنبال مدرکی که …؟! معنی ندارد و هیجان هم. سعی می‌کنم ذهنم را پرت کنم از چنین افکاری و متمرکز بشوم بر مباحث همین کتاب‌های درسی که آن‌وقت‌های بچّگی‌ام ناخوشایند بودند و حالا، به شدّت خواندنی! کتاب ادبیات می‌خوانم؛ بخش ادبیات حماسی. اینجای کتاب درباره‌ی شاهنامه است و دارد می‌گوید: “جان و جوهر تراژدی رستم را  “مقاومت” تشکیل می‌دهد. از میان پهلوانان و قهرمانان شاهنامه، تنها “رستم” برای پاسخ دادن به این سؤال انتخاب شده که “آیا زندگی را به هر قیمت باید پذیرفت یا خود در تعیین بهای آن، دست داشت؟”بعدتر، هی فقط همین جمله است که در ذهنم تکرار می‌شود؛

“آیا زندگی را به هر قیمت باید پذیرفت یا خود در تعیین بهای آن، دست داشت؟”

“آیا زندگی را به هر قیمت باید پذیرفت یا خود در تعیین بهای آن، دست داشت؟”

“آیا زندگی را به هر قیمت باید پذیرفت یا خود در تعیین بهای آن، دست داشت؟”

“آیا زندگی را به هر قیمت باید پذیرفت یا خود در تعیین بهای آن، دست داشت؟”

“آیا زندگی را به هر قیمت باید پذیرفت یا خود در تعیین بهای آن، دست داشت؟”

“آیا زندگی را به هر قیمت باید پذیرفت یا خود در تعیین بهای آن، دست داشت؟”