قبل‌تر، از آن گفت‌و‌گوی تلفنی شروع شد حرف‌مان که ازش پرسیدم چرا وبلاگت را حذف کردی دختر؟ گفتِ آخرمان این بود که ترجیح می‌دهد خوشگل باشد تا وبلاگ‌نویس. مثلن می‌شود آدم وقتش را پی آرایش و پیرایش صرف کند و عوضِ شب‌بیداری، به  وقت‌اش استراحت کند. لابُد کشفِ پزشکی یا دانشمندی بود این رابطه‌ای که می‌گفت بین زیبایی و خواب شبانه هست. بعدتر، بلانسبت‌گویان اشاره کرد به روان‌نژندی عمومِ جماعتِ وبلاگ‌نویس که تا یک‌جایی مورد تأیید من‌ام هست. ولی، برایش توکا را مثال زدم که این‌طوری نیست ظاهراً و آدم معقولی به نظر می‌رسد؛ وبلاگ‌اش به جا، کار و زندگی‌اش هم برقرار است.

بعدتر، برخط که شدیم، لینک وبلاگِ توکا نیستانی را خواست. گفتش که قبلاً هم یکی، دو بار خوانده است یادداشت‌هایش را و باحال است وبلاگش. ولی، مسئله‌ی او دقیقاً همین است که نمی‌خواهد یک‌روزی مثل توکا باشد! گفت که یک آدم سطح پایینِ شاد را به یک هنرمندِ روشنفکرِ غم‌گین ترجیح می‌دهد. من تعجّب کرده بودم از این حرفش. توکا این‌طوری بود یعنی؟ چرا من حس نکرده بودم تا الان؟ برایش نوشتم که غم‌گین نیست توکا. بلکه نسبت به سن و سال‌اش، روحیه‌ی زیادی خوبی دارد. امّا، او ادامه داد که تا اینجای توکاخوانی‌اش، همه‌ی یادداشت‌ها “دپ” بودند! واضح بود که هر کسی گاهی شاد است و گاهی نه! تصوّر من از توکا یک آدم مثبت بود با روحیه‌ی زیادی خوب. همین را برایش نوشتم و این را که او هم مثل همه‌ی دیگران ممکن است گاهی غم‌گین و افسرده بشود و “دپ” بنویسد که غیرطبیعی نیست البته. او هم نوشت که تو بهتر می‌شناسی‌اش. امّا، خب خیلی از آدم‌های روشنفکر و هنرمند، غم‌گین هستند.

به نظر من، این‌طوری نبود ولی.  توکا را به قدر یادداشت‌هایش می‌شناسم و نه بیشتر. حالا به فرض، اگر این‌طوری هم باشند گروه روشنفکرانِ هنرمند، الزام و اجباری که نیست به همانندی با ایشان. هست؟ شاید موج منفی ِ یکی انرژی آدم را بگیرد و کم و بیش تأثیرگذار باشد ولی، ایدز که نیست! واگیر هم ندارد! بسیار بستگی به خودِ آدم دارد و طرز تلقی‌اش از زندگی. بعد هم برایش نوشتم که مثلن من یک آدم روشنفکر ِ هنرمند امّا خوشحالم! که زد زیر خنده و نوشت دم شما گرم! من هم زده بودم زیر خنده. با خودم گفتم لابُد توی دلش بهم می‌گوید چقدر خودشیفته‌ای دختر! گیرم، آدم دچار خودشیفتگی‌ هم باشد! جای کسی را که تنگ نمی‌کند. تنگ می‌کند؟