لغت‌نامه‌ها را از همان درس ِکتابِ فارسی پنجم دبستان دوست داشتم که عکس پنگوئن هم داشت در صفحه‌اش. دائرهالمعارف‌ها را هم. من هی کلماتم را گم می‌کنم و بیشتر عاشق لغت‌نامه می‌شوم با آن دُ ژَ دِ ژَ شُ دَ کردن‌هاش. با (ص مر، اِ مر)هاش. با صفحه‌های چند ستونی و فونتِ ریز و کلماتِ زیادش. یک شب، به زهره می‌گفتم همین حرف‌هایم را که حیف جا کم است، دلم چقدر لغت‌نامه می‌خواهد. پیشنهاد کرد سی‌دی‌اش را بخرم، به دلم نبود. پول بدهم سی‌دی بخرم؟ دوست ندارم. خب، آن‌لاین‌اش که هست. گفتش: آن‌لاین‌اش که بی‌اینترنت نمی‌شود. گفتم: اصلاً خوش ندارم وقتِ کتاب خواندن، پی معنای کلمه‌ای، کامپیوتر را هم روشن کنم. که چی؟ حرف کی و کجا تمام شد؟ نمی‌دانم. فقط، غروبِ فردایش، زهره که برگشت از تهران، لغت‌نامه‌ی دو جلدی دهخدا همراهش بود. من ماتم بُرده بود. یادِ اوائل دانشکده افتادم که دلم کتاب فقیر را می‌خواست و پیدایش نکرده بودم. به زهره و ملیحه گفته‌ بودم و فردایش، کتاب را خریده بودند برایم. حالا دوباره، کلّی شاد و شرمنده‌اش شده بودم توأمان. گفتش که از آن مجموعه‌ها‌ی خیلی کاملش صد تومان بوده قیمتش. پول نداشته که آن را بخرد. می‌خواستم بزنمش. ابراز محبّت‌مان هم خرکی است. با هر چه حرف و حدیث، بیشتر از هفت، هشت سال است که زیادی قاطی زندگی هم شده‌ایم سه تایی؛ من و زهره و ملیحه. گیرم، ملیحه در بجنورد باشد الان و یکی، دو روز ِ دیگر هم زهره برود گناباد. آدم خیال‌اش راحت هست گوشه‌ای از این دنیا، یکی، دو نفر را دارد که تابِ تحمّلِ همه‌چی‌اش را دارند؛ خوشی و ناخوشی، خوبی و بدی‌اش را. بعد، ابعاد فاصله ذرّه‌‌ای کم نکرده از اصلِ رفاقت‌مان با همه‌ی گاهی ناتفاهمی‌هایمان. دوستی‌مان هم عادت‌مان نشده است هنوز. یک‌طوری که دارم به فکر می‌افتم منم، با زهره بلیط بگیرم، بروم آن طرف‌ها، سمت خراسان که مشهدش را دوست دارم البته نه به قدر ِ تهران  ولی، …