چهار ستاره مانده به صبح » با شب و دشنه گره خورد، همه‌ی زندگی من

«دیگه یاد گرفتم گریه کنم. کسی‌و به امانتداری و هم‌قدمی، هم‌نفسی و هم‌ترازی نشناسم. دلم برای کسی نسوزه. حتی زنم تو خلوتم نیاد. من باشم و من و من خودم و خود خودم و من منم و خود منم. من به منم بگه چی کار کن.فقط برم و هر صدایی پشتم شنیدم، پشتمو نگاه نکنم. مرام دم دست نباشه. مرام شد عقیده. عقیده‌مم مال خودم. تو پستوی دلم. با ترس عاشق شدم. اول به عشق می‌گفتم مورمور، بعد گفتم گیر کردم، بعد گفتم خاطرخواه شدم، بعد گفتم حسم داره بهم می‌گه عاشق شدی. یه روزنه تو زندگی‌ت باز شده، اما من تو همون روزنه هم باختم.»

در تاریخ: آگوست 6, 2009 | دسته: به اضافه‌ی من

۱ دیدگاه نوشته شده است! »

hamid در 09/08/07 گفت:

فکر نکنم فهمیده باشی حرفهای حسام رو ! یه سوال: مرام دمه دست نباشه یعنی چی؟! جچوری مرام میشه عقیده, البته به تو ربطی نداره,