تا دیروز بیست و هشت ساله بودم و از امروز دیگر باید بگویم بیست و نه ساله‌ام و نمی‌دانم باید خودم را باور کنم یا تاریخِ شناس‌نامه‌ام را و نمی‌دانم چرا خنده‌ام می‌گیرد. پیر به حساب نمی‌آیم و یک‌جور حالِ خوبِ در تب و تابی دارم از شدّتِ هیجان، از زیادیِ امید. هولدرلین با من است و همه‌ی دنیا به هیچ‌کجای‌ام نیست. هنوز از خودم خوش‌ام می‌آید و هنوز توی سرم یک قطار دارم که هی سوت می‌کشد، می‌خواهد بایستد و من، انگار که قطارم اسب باشد، او را وادار می‌کنم که بدود، فقط بدود. می‌گویم بدوووو. آره پسر، بدوووو. قطارم پسر است؛ کاری و قوی و عمرن برای هضم دل‌تنگی‌هایش گریه نمی‌کند، می‌دود. فقط می‌دود.
مسعود در 11/01/30 گفت:
به نقل از وبلاگ آقای الدفشن:
آدمی‌زاد پیر به حساب نمی‌آید، مگر با فرارسیدن روزی که حسرت‌ها جای رویاها را بگیرند. / جان بریمور
مسعود در 11/01/30 گفت:
مبارک باشد اما تولد بدون کیک نمی شودها، کیکی که آن قدر بزرگ باشد که همه مان دورش جا بشویم!
چهار ستاره مانده به صبح در 11/02/04 گفت:
ممنونم مسعود عزیز
کیک هم به روی چشم. حتمن آنقدر بزرگ 🙂