دی‌روز، ستّاره فرمان‌فرماییان فوت کرد و من به نوبه‌ی خودم گریه کردم و یادِ سال‌های دانش‌کده افتادم. وقتی‌که کتاب خاطراتش را خوانده و تصمیم گرفته بودم مثل او زندگی کنم. بااین‌حال، درس و کلاسِ دانش‌گاه که تمام شد، من هیچ‌وقت مددکار اجتماعی نبودم. فقط یک گواهی موقّتِ لیسانس داشتم (و دارم) که باهاش هی اقدام می‌کردم برای کار، سازمان بهزیستی، سازمان زندان‌ها و … خُب، به نتیجه هم نرسیدم. چرا؟ یا پارتی نداشتم یا بچّه‌ی شهید نبودم یا حافظ قرآن نبودم و یا قدّم کوتاه بود! برای تصاحبِ شغلی که مهم‌ترین حرفش/هدفش برابرسازی فرصت‌ها و برابری انسان‌هاست فقط نابرابری دیدم و گذشتم، از همه‌چیز.

ستّاره فرمانفرماییان، پایه‌گذار مددکاری‌ اجتماعی در ایران، در جمع کارآموزان و همکاران

امروز، ناراحت‌ام که ستّاره مُرد و هی یادِ حرف‌هایش می‌افتم در کتاب دختری از ایران که تعریف می‌کرد بعد از انقلاب، او را دستگیر کردند و بُردند زندان. چرا؟ به‌خاطر برنامه‌هایی که برای آموزش و رواجِ تنظیم خانواده و کم‌ترزایی در ایران اجرا کرده بود. آخر، ستّاره متهم شده بود که از بسته‌شدنِ نطفه‌ی سربازهای امام جلوگیری کرده و ….
و یادِ وقتی‌ می‌افتم که ستّاره بعد از کلّی سختی و تحصیل در آمریکا به ایران برگشت تا دانش‌کده‌ی خدمات اجتماعی را تأسیس کند و بعد، با خانوم فرح افتادند پی راه‌اندازی مراکز رفاه خانواده و فلان و بهمان.
و یادِ وقتی می‌افتم که توانست خودش را از مرز افغانستان/پاکستان به هند برساند و بعد، با کشتی برود آمریکا، در بی‌کسی و بی‌چیزی.
و یادِ همه‌ی جسارت‌ها و شهامت‌هایش که از او زنی بی‌نظیر و بی‌مانند ساخت که سخت بود و قوی.

مرتبط؛
+ ستاره فرمانفرماییان، مادر مددکاری اجتماعی ایران، درگذشت (بی‌بی‌سی فارسی)
+ ستاره فرمانفرماییان، مادر مددکاری در ایران، درگذشت (دویچه‌وله فارسی)
+ ستّاره فرمانفرماییان درگذشت (صدای آمریکا)