چهار ستاره مانده به صبح

شروع یک رؤیای نو

ساعت ۱۰ و ۵۷ دقیقه‌ی صبح

دسترسی به جهان قطع شده است. حرفی نیست، مگر فریاد. الان می‌دانم غم و خشم است که زنده‌مان نگه می‌دارد و امید… امید قاتلی بیش نیست. امید ما را می‌کُشد.

دیدگاه خود را ارسال کنید