این چهار شب خوش‌بختی برای یه عمر بس بود
عشقی رو که تو حس کردی، من فهمیدم
سعی می‌کنم همیشه نگه‌اش دارم
هیچ‌وقت فراموش‌ات نمی‌کنم
فیلم؛
عکس‌ها؛
شعرها؛
این‌جا + این‌جا + این‌جا + این‌جا + این‌جا
شب‌های روشن -۱ / شب‌های روشن – ۲/ شب‌های روشن – ۳/ شب‌های روشن – ۴
/ شب‌های روشن – ۵/ شب‌های روشن – ۶/
شب‌های روشن – ۷/ شب‌های روشن – ۸/ شب‌های روشن – ۹/ شب‌های روشن – ۱۰
بگیر آسوده بخواب بی‌درد و غصّه
دلم می‌خواهد تا ابد، گیجِ این خبرِ مبهم باقی بمانم …
و هی پُرگریه باشم بابتِ هر احتمالِ ناخوبی که می‌شود فرض کرد ولی اصلاً جدّی نباشد حرف‌هایتان …
رویا – به‌هر‌حال، هر کی با تو باشه واقعن آدم خوش‌بختی‌اه.
استاد: از کجا معلوم؟
رویا – فهمیدن‌اش با زناست. اونا ممکن‌اه هیچ‌وقت راست‌اش ُ بهت نگن ولی ته دل‌شون راحت می‌فهمن کی داره چه‌طوری نگاه‌شون می‌کنه. باور نمی‌کنی؟
استاد: داره باورم می‌شه.
رویا – می‌خوای بیشتر باور کنی به من نگاه کن. من می‌دونم تو آدم بهتری هستی ولی دل‌ام پیش اون‌اه. واسه‌ی همین‌اه که اگه اون آدم برنگرده، چیزی از عشق‌اش پیش من نمی‌مونه. ولی من و تو اگه الان از هم جدا بشیم، محبّت و احترام‌مون سر جاش‌اه. می‌بینی من‌ام مثل تو خیالاتی‌ام.
استاد: اگه دل‌ام می‌خواد برگرده، فقط یه دلیل داره.
رویا – چی؟
استاد: برای این‌که از دوست‌داشتن پشیمون نشی.
رویا – نه. به این زودی جا نمی‌زنم.
رویا – فکر کنم همه‌ی آدم‌ها این‌طور باشن. حتّا بهترین آدم‌ها هم مثل یه راز از آدم دورند. … می‌دونی، همه فکر می‌کنن اگه حس واقعی‌شون رو نشون بدن همه‌چی به هم می‌ریزه. هیچ‌کسی حرف دل‌اش رو راحت نمی‌زنه. … خُب، اگه نمی‌خواد می‌تونه شب اوّل، همون لحظه‌ی اوّل بیاد و بگه.
استاد: فکر نمی‌کنی آدم‌ها برای مخفی کردن احساس‌شون دلیل دارن؟
رویا – دلیل‌شون از هم دورشون می‌کنه. چه دلیلی از عشق مهم‌تر؟
<>
رویا – این که آدم خودش رو بزنه به اون راه، صنعت ادبی‌اه؟
استاد: نه، استعداد خدادادی‌اه.
<>
راستش هیچ‌وقت تو موقعیّتی که الان هستم نبودم. نمی‌دونم باید چی کار کرد تا مشکلی پیش نیاد.
<>
بذار اصلاً نیاد. بذار خودم تنهایی از پسِ دل‌ام بربیام. می‌بینی؟ عشق‌ام می‌شه یاد گرفت حتّا از آدمی که می‌گه هیچ‌وقت عاشق نبوده.
<>
خوش‌حالم. همون‌قدر خوش‌حال که یه آدم الکی خوش. یه آدمی که خبر خوشی داره امّا کسی رو نداره که بهش خبر بده.
<>
من مردم این شهر ُ دوست دارم. چون یکی‌شون ُ می‌شناسم.
رویا – فکر کنم ایراد از من‌اه. گدایی هم یه جور عشق‌اه. گداییِ عشق که از هم‌اش بدتره. وقتی فکر می‌کنم، می‌بینم به همه‌چی پشت‌پا زدم و زندگی‌ام رو گذاشتم سر یه قراری که … تو می‌گی من سبک شدم؟
استاد: خُب … عشق آدم ُ سبک می‌کنه، ولی سبک نمی‌کنه
رویا – نمی‌فهمم چی می‌گی
استاد: عشق باعث شده که تو بابت یه کلمه حرف، یه سال صبر کنی و وقت‌اش که شد به همه چی پشت‌پا بزنی و بیای این‌جا. فقط آدمی که عشق سبک‌اش کرده باشه می‌تونه هم‌چین کاری بکنه. ولی، وقتی می‌گی سبک شدی، منظورت این‌اه که خودت رو پایین آوردی، اگه اون هیچ‌وقت نیاد، عشق‌اش کاری کرده که تو پَر در بیاری و یه کارایی بکنی که تا حالا هیچ‌وقت فکرش رو هم نکردی. اگه منظورت از سبک‌شدن بالا رفتن‌اه، سبک شدی. ولی اگه منظورت از سبک شدن، کوچیک شدن‌اه؛ عاشق هر چی کوچیک‌تر بشه، بالاتر می‌ره.
رویا – فکر نمی‌کنی همه‌ی این حرف‌ها تو ادبیات قشنگ‌اه؟ زندگی با ادبیات فرق داره.
استاد : همه‌ی این حرف‌ها واسه‌ی این‌اه که زندگی یه خورده شبیه ادبیات بشه.
رویا- آدم با تو حرف می‌زنه سبک می‌شه. سبک به اون معنا که خودت گفتی…. می‌دونی از چی خوش‌ام می‌آد؟
استاد: از چی؟
رویا – از این‌که خیلی باهات راحت‌ام.
+ تماشا کنین این‌جا
رویا – شما آدم موفقی هستید. چیزهای زیادی می‌دونی.
استاد: دونستن خوش‌بختی نمی‌آره.
رویا – راحتی که می‌آره. آدمی که می‌دونه خیال‌اش راحت‌اه.
استاد: شایدم همین دونستن عذاب‌اش بده.
رویا – مهم نیست اگه دنیاش عوض شه به عذاب‌اش می‌ارزه.