یا؛ اگر زنان حقیر نبودند، مردان نمی توانستند بزرگ باشند

اتاقی از آن خود

ویرجینیا وولف

ترجمۀ صفورا نوربخش / انتشارات نیلوفر / تهران، چاپ سوم/ ۱۳۸۵/ ۱۶۰ صفحه

خب، من کاری ندارم که اشارۀ مترجم در ابتدای کتاب، ذکر نام دکتر اعزازی و فرزانه فرحزاد هی مرا یادِ جلسات گروه حمایت و فعالیت دربارۀ خشونت بر علیه زنان می اندازد و آن روزهایی که نه تبِ فمنیست بلکه آن ته ماندۀ حس مددکاری را در خود داشتم و این  اتاقی از آن خود یک جورهایی مقدمۀ نگارش مقالۀ زن و داستان است که … ووو … برای من همین یک جملۀ وولف مهم است که گفته؛ “ زنی که می خواهد داستان بنویسد باید پول و اتاقی از آن خود داشته باشد. “ و او در این کتاب سعی کرده به ما نشون بده که چگونه و از کجا به این عقیده دربارۀ اتاق و پول رسیده و … ووو ….

در اتاقی از آن خود، جمع بندی تأمل برانگیز وولف خطاب به زنان را دوست داشتم؛

“ به اعتقاد من، شما به طرز شرم آوری نادان هستید. هرگز کشف مهمی انجام نداده اید. هرگز یک امپراتوری را به لرزه در نیاورده اید یا سپاهی را در جنگ رهبری نکرده اید. نمایشنامه های شکسپیر به قلم شما نیست، و هرگز قومی وحشی را با موهبت تمدن آشنا نکرده اید. عذر شما چیست؟ می توانید خیلی راحت خیابانها و میدانها و جنگلهای کرۀ خاکی را نشان بدهید که مردمان سفید و سیاه و قهوه ای در آنها می لولند، و همه سخت سرگرم رفت و آمد و کار و عشق ورزی هستند، و بگویید ما کار دیگری داشتیم که باید انجام می دادیم. بدون کار ما آن دریاها درنوردیده نمی شد و آن سرزمین های حاصلخیز بیابان بود. ما آن هزار و ششصد و بیست و سه میلیون آدمی را که طبق آمار در حال حاضر وجود دارند به  دنیا آوردیم و احتمالن تا شش هفت سالگی بزرگ کردیم و شستیم و تربیت کردیم، و این کار، با علم به اینکه بعضی ها کمک داشتند، زمان می برد. “ ص ۱۵۷

عکس