یکی از آقایان مصاحبه شونده تلفن زده به زهره و گفته این چه وضع ویراستاری است! اینا چرا اینجوریه! چرا هیچ کاری نکردین؟! به جان خودم، خسته شدم من! دست آخرش، کار من فقط این است که جمله ها را مرتب کنم، معادل فارسی بنویسم، دستور زبان را رعایت کنم، خلاصه کنم، لاطائلات را حذف کنم  … ووو … من که نمی توانم از خودم حرف در بیاورم، بگذارم توی دهان شما، بنویسم که مثلن شما گفته ای!!! آقای عزیز … شما یه کمی هم بلد باشی حرف بزنی به هیچ کجای دنیا برنمی خورد! مرا هم اینقدر آزار نمی دهی که مدام حرص بخورم چرا و چطور؟ تو با این ادبیاتت شده ای مسئول حفظ فلان و فلان و داری مدیریت می کنی و ادعای هزار و یک چیز و ناچیز را هم داری که نداری! البته، این آقا قبول کرده آخرش انگار. به زهره گفته؛ خب، شاید!!!!! خودم این حرفا رو گفتم!!! یکی نیست بهش بگوید آخه مرد حسابی! من که تا دیروز فقط فکر می کردم نتیجۀ اخلاقی داستان شنگول و منگول و حبه انگور این است که گول آدمای غریبه را نخورم!!! هیچ وقت به ذهنم نرسیده بود می‌شود از این داستان به ریشه های تاریخی فلان موضوع امنیتی رسید که اینقدر بحث داغ و حساسی است بین شما!!! خب، چرا عاقل کند کاری که باز آرد پشیمانی! شما قبل از مصاحبه، برو دست کم دو تا مقاله*، یه کتاب بخوان تا مشکل ساز نشویم برای همدیگر!

*دیروزم صرفِ یه مقاله شد که برای اولین بار! پای آن منبع هم درج شده بود! توی دانشگاه می گفتند میزان سندیت و اعتبار علمی یک مقاله به منابع و پی نوشت هایش است! کلی خوشحال شدم که بابا دست خوش! بالاخره یک نفر هم … باورتون نمی شه! منبع مقاله علمی- تخصصی این آقا از دانشنامه آزاد ویکی پدیا بود!!!

پ. ن ۱ )؛ غرغرم می آید. شدید.