عید سال ۱۳۶۹ یا ۱۳۷۰ بود. سال گوسفند بود. محال است یادم برود این یکی را. نمی‌دانم از عیددیدنی کی در کجا برگشته بودیم، توی خیابان، همین میدان امام، روی میز آن دکه‌ی روزنامه‌فروشی، کلّی اصرار کرده بودم تا برایم یکی از آن گل‌آقا ها بخرند. جلدش سورمه‌ای رنگ بود با شاغلام و یک گوسفند و از این ابرهایی که حرف‌ها و شعرهای شاغلام و گل‌آقا را می‌نویسند داخل آن؛ شعرش همان بود که می‌گفت ارباب خودم سلام علیکم … سلاخ خودم سلام علیکم …

اینکه، شماره‌های نوروز نشریّات گل‌آقا با عنوان شماره‌ی آخر به چاپ برسد. حتّا، برای من که خواننده‌ی پر و پا قرصِ گل‌آقا نبوده‌ام، به دلیل آن عید کودکی‌ام، که با همان سوادِ اندک سوّم ابتدایی‌ام!!! همه‌ی روزهایش پی گل‌آقاخوانی گذشته بود یک‌جورایی غم دارد …

پی.‌نوشت)؛ بهانه‌ام لینکی بود در پیوندهای روزانه‌ی خانوم دکتر احمدنیای عزیز در وبلاگ از زندگی؛ سایت گل آقا در سال نو!