برویم یک خانه آن‌ورتر: من هفده سالم بشود و او هم از من دو سال کوچک‌تر باشد. آمده باشد به مغازه‌ی خراطی بابا و گفته باشد می‌خواهد یک دست شطرنج عالی براش درست بکنیم و من مد‌ت‌ها روی مهره‌ها کار کرده‌ باشم طوری که خودش هم باور نکرده باشد که می‌شود شاه را آن‌قدر با ابهت ساخت که آدم جرأت نکند دست به سرش بزند و مجبور باشد از پاش بگیرد و تکان دهد.

می‌گویم، گند بزند این بازی را. این مهره‌ها این خانه‌های سیاه و سفید بین‌مان فاصله انداخت. یعنی، او از فاصله‌ی همین خانه‌ها من را نگاه کرد و فهمید که نمی‌توانیم دوتایی در یک خانه باشیم. باید او سفید باشد من سیاه، یا من سفید باشم او سیاه. یک حرکت دیگر کردم و باختم. با یک وزیر و یک فیل و یک شاه در مقابل تنها شاه او باختم و هلهله کردند و شادی کردند و عروس خانم را بردند.

از آسمون بارون می‌یاد لی‌لیا، نوشته‌ی حسن فرهنگی، ص ۳۸ و ۴۴