می‌خواهم برایتان لایف ایز بیوتی‌فول بنویسم، ولی قبلش باید یادم برود که سی و چند روز است هولدرلین را ندیده‌ام. قبلش باید به خاطر بیاورم که رکوردِ قبلی‌ام چهل و چند روز دوری بود و من زنده ماندم و بالاخره، هولدرلین آمد. تی‌شرتِ سبزِ خوش‌رنگی پوشیده و آقاتر شده بود. روز تولّدش بود و رفتیم خانه‌ی هنرمندان. با دوستانِ مشترک و کیکِ کوچکی. جشن گرفتیم، مختصر و من، درد داشتم توی خودم. جمع ضدّین بودم، خنده و غصه با هم. دست‌آخر، تقّ‌ام درآمد و وقتِ برگشت، می‌خواستم پهن بشوم روی زمین، در همان خیابانِ ایرانشهر. هولدرلین با من بود. جورم را کشید تا میدان ونک و بعد، راهیِ خانه شدم، تن‌ها و غم‌گین از خودم که چه روز تولّدی ساختی برای رفیق‌ِ خوب‌ترین. دوازدهم تیرماه بود و خاطره‌ی بعدی برمی‌گردد به اوایلِ مرداد، دوم و سوم و چهارم. همین‌قدر بگویم که شب‌های روشنِ زندگیِ من بود و … چی بنویسم؟ باید قیافه‌ام را ببینید که وقتِ یادآوریِ خاطره‌اش چه‌طوری گل از گلم می‌شکفد و خجسته‌دل می‌شوم. در ادامه‌ی تابستان، نوبت می‌رسد به شهریور … شهریورِ خوب با همه‌ی رخ‌دادهای خوش‌مزه و امیدواری‌های قشنگ. کاشکی دلم می‌خواست همه‌چیز را تعریف کنم، با آب و تاب. نمی‌خواهم؟ نه. آب‌نباتِ ترش و شیرین دارد گوشه‌ی لُپ‌ام آب می‌شود و من … می‌دانید، تابستان امسال محشر بود. یک محشر می‌نویسم و یک محشر می‌خوانید، ولی این محشر آن محشرِ حقیقی نمی‌شود که بر من گذشت و دارم فکر می‌کنم شاید روزی که آوازه‌خون از «خواب روزهای خوبِ» ما می‌خواند … شاید چی؟ بگذریم. الان، دلم خوش است به هفتِ روز دیگر، هفتم مهر.