” من دلم می گیرد از این تقدیر بی خاصیت خودم. خسته شده ام از رفتن ها و رفتن ها و سعی ها و کوشش ها و نرسیدن ها…..

دلم می خواهد بروم از اینجا… به جایی که هوایش آفتابی باشد… شاید نزدیک دریا هم باشد. اصلا شاید ساحل دریایی آبی باشد. دلم می خواهد بروم جایی که هوایش زلال باشد. دلم می خواهد بروم از اینجا… اینجا تنگ و تاریک و نومید کننده است. اینجا همه چیز همانطور است که بود: تکراری و بی حاصل…دلم جنگل های سبز کوهستانی می خواهد. رودها و آبشارها… دلم روزهای رویایی می خواهد. دلم روزهای رویایی می خواهد… سبز و رها و زلال… دلم می خواهد پرواز کنم و از اینجا بروم تا سرزمینی که مردمش دست که دراز می کنند، آفتاب می چینند و در سبدهایشان می ریزند… سرشان گرم آفتاب و پایشان در خنکای رود همیشه جاری، از فراز کوه بر میان شالیزارها… “

خدا، می بینی، می شنوی، می خوانی … رفیق من دلش گرفته است. خودت کاری کن!