صبح، از سر مهمان نوازی، «شهر فرشتگان» را می بینم برای دومین بار. خنده دار است که در هر چه کتاب و فیلم و داستان و قصهء عاشقانه، اگر بخواهم همذات پنداری کنم من، خودم را در نقش مرد آن رابطه می بینم! الا پرندهء خارزار و جان شیفتهء رومن رولان که …

برای من یک بار این اتفاق افتاد، کسی نشانه شد به راه من تا درک زیبایی های زندگی به فهم کوچکم بریزد و بعد، عینهو «مگی» که «سِت» را تنها می گذارد، او هم رفت … در ظاهر البته! به قول شازده کوچولو «آنچه اصل است، از دیده پنهان است!»

من هم اگر از همان ابتدای ماجرا می دانستم که قرار به رفتن است و نه ماندن! باز هم انتخابم همین بود که بود. به قول «سِت»؛ ” من ترجیح می دادم یک لحظه در کنارش باشم .. یک لحظه ببینمش .. یک بار صداش رو بشنوم تا ابدیت را بدون اون داشته باشم .. یک بار … “

و بعد …  

«گریه کردی؟

– آره.

آدما چرا گریه می کنن؟

– منظورت چیه؟

از لحاظ جسمی چه اتفاقی می افته؟

– خب، مجاری اشک برای محافظت از چشم ایجاد رطوبت می کنن و هنگام بروز هیجانات عاطفی تحریک می شن و قطرات اشک ظاهر می شن.

چرا؟ چرا تحریک می شن؟

– من نمی دونم.

خب شاید … شاید هیجانات عاطفی اینقدر شدید می شه که بدنت نمی تونه تحمل کنه، افکارت، و احساساتت اینقدر قوی می شه که بدنت اشک می ریزه» * 

زیر صدای این یادداشت شعر سیمین بهبهانی با آواز همایون شجریان است که می خواند؛ دلم گرفته، اى دوست! هواى گریه با من‏ … گر از قفس گریزم کجا روم، کجا، من؟ … کجا روم؟ که راهى به گلشنى ندانم‏ … که دیده بر گشودم به کنج تنگنا، من‏ … نه بسته‏ام به کس دل نه بسته دل به من کس‏ … چو تخته پاره بر موج رها، رها، رها، من‏ … زمن هر آن که او دور چو دل به سینه نزدیک‏ … به من هر آن که نزدیک ازو جدا، جدا، من! … نه چشم دل به سویى نه باده در سبویى‏ … که تر کنم گلویى به یاد آشنا، من‏ … زبودنم چه افزود؟ نبودنم چه کاهد؟ … که گویدم به پاسخ که زنده‏ام چرا من؟ … ستاره‏ها نهفتم در آسمان ابرى ـ  … دلم گرفته، اى دوست! هواى گریه با من…