می خواستم بنویسم از جمعه های مه آلود بارانی متنفرم از امشب …

کودک تر که بودم عاشقِ او بودم. کمتر کسی دوستش داشت بس که شیطنت داشت و شرور بود. من اما هی یاد آن روز اول بعد از تولدش می افتادم که کوچک بود و عزیز و دلم می خواست هی بغلش کنم و با آن قنداق بزرگش نمی شد …  

نوجوانی ام صرفِ عشق ورزی به او شد. ذوق شاعرانۀ مرا به وجد می آورد تا برایش بنویسم و او آنقدر کوچک تر بود که …

می ایستاد کنار من، بازی اندازه گیری قد بود. بزرگ و بزرگ تر می شد و من قد خودم مانده بودم. هی می گفتش: باورت می شه می ری کلاس سوم راهنمایی و من از تو بلندترم الان! بعدش هی خنده بود و هی توی سر و کله زدن های من و او … هی می گفتش: یعنی تو از من بزرگتری … ولی خیلی کوچولویی! و کوچولویش را طوری می گفت که حرص مرا در آورده باشد. من هم بدجنسی می کردم، تعریف می کردمش ماجرای آن روز عصر را، در مطب دکتری که فامیلیش غیاثی بود و مطبش توی آن پاساژ و ختنه اش کرده بود و من پشت شیشۀ پنجرۀ آن اتاق، هی با خودم می گفتم چقدر سنگدل است این آقا که افتاده به جان این ناناز کوچک من که قنداقش همیشه خیلی بزرگ است … آنقدر که نشود من بغلش کنم …  او هم خجالت می کشید که من دیده ام و هی شرمش می آمد که …

می خواستم بنویسم از جمعه های مه آلود بارانی متنفرم از امشب … از امشب که آن عشقِ دورانِ کودکی من اراده کرده است که دیگر نباشد و اصلن به خیالش نرسیده که من، هنوزم آنقدر دوستش دارم که هی گریه کنم پشت باران ِ یکریز این روز لعنتی … هی منت خدا را بکشم برای دوباره بودنش … هی خودم را لعنت کنم که چرا از آن تابستانِ عروسی خواهرم ندیده ام او را … هی …

از ویرجینا وولف، صادق هدایت، غزاله علیزاده، ارنست همینگوی، از پسری  که در همسایگی بانو زندگی می کرد، از آن دخترکِ شاعر هم دانشکده ای ام … ووو … متنفرم که خودکشی کرده اند و یکجورایی از خودم هم …

یعنی، آن پسردایی کوچکِ من هیچوقت به ذهنش نرسیده، به فرض، اگر هیچ کدام از آن جمعیت که امشب با کلی هول و بلا ایستاده بودند پشت درهای اورژانس جای خالی او را حس نکنند توی زندگی هایشان، دست کم دختر عمه ای دارد که همیشۀ مدام ِ عمرش عاشقِ او بوده … عاشقِ او  

پ. ن )؛ حال پسردایی محترم بنده هم خوب است. در سلامتی کامل به سر می برد. هو. نگران نباشید.