شما را نمی‌دانم. من اما بیشتر دهات می‌کشیدم با یک خانه که سقف شیروانی داشت و دو تا پنجره‌ی روشن و یک در مثلن چوبی که رو به جاده‌ای باز می‌شد که آن سمت دیگرش به رودخانه‌ای می‌رسید با کلی ماهی قرمز و پُل داشت و حاشیه‌ی آن طرفِ رود هم، گل داشت با چمن و یکی، دو تا جوجه و چند تا کلاغ سیاه آن بالای نرسیده به قله‌های سپیدپوش ِ رشته‌کوه‌هایی که خورشید داشت در میان دو تا از آنها طلوع می‌کرد و چند تکه ابر هم برای خالی نبودن آسمانِ نقاشی ام و از آن دودکش‌های معروفِ پرُُ دود تا یعنی نشان داده باشم اجاق خانه گرم است هنوز و الی ماشاءالله!

چند وقتی است ذهن ما را درگیر کرده است نقاشی‌های (برای نمونه + و + و + و + و + و + )  این پسرکوچولوی تُخس پُررو که خودِ من دلخوشی ندارم از شیطنت‌های عجیب و غریبش. خوب نقاشی می‌کند با دقت کافی برای ترسیم جزئیات ولی رنگ آمیزی نه‌چندان جالب و موضوع‌های نگران‌کننده در نقاشی‌هایش که هی جنگ است و خون و مرگ و خشونت و درگیری و حیوانات هیولامانند و اژدهاپیکر با داس و چاقو و تبر و خنجر و …

حال اگر درست باشد این حرف که نقاشی زبان کودک است و  دریچه‌ای به ذهن و خیال او  تا از این طریق بیان کند احساسات و عواطفش را ما باید کلی نگرانِ بشویم بابت اینکه توی کمتر نقاشی‌ای از این کوچولویمان سر و کله‌ی خورشید مهربان پیدا می‌شود و خبری از آسمان و زمین هم نیست خیلی وقت‌ها. فقط حیوانات آن هم از نوع درندگان و جنگ و امثالهم که صورتِ خوشی ندارد اصلن!