۳ دیدگاه نوشته شده است! »

1. 

   وسام در 08/08/05 گفت:

   ممنون دوست عزیز
   موفق باشی
   باز هم سر بزن

2. 

   لاله در 08/08/05 گفت:

   نزدیک بیست سال هست که از آن خانه قدیمی رفته ایم … در این مدت علاوه بر آن یک خانه من خانه های دیگر هم داشته ام … خانه ای پس از ازدواجم … خانه’ بعدی تر و گوشه اتاق های هتل هایی که ماه ها خانه ام بودند ، اما … باورش سخت است اما هنوز بعد این همه سال و این همه خانه هر وقت خانه ای به خواب می بینم همان خانه’ قدیمی هست و همان اتاق ها و همان حیاط و همان درخت گیلاس دوست داشتنی ام … انگار روحم به ناخودآگاهی آگاه تر خانه را همیشه و تنها همان خانه می داند و بس … خانه ای که دلم پر می زند برای لی لی روی کاشی های گچ خورده و حوض آبی وسط حیاط و ماهی دم بریده مان که دمش را کلاغ شکموی درخت همسایه چیده بود … برای دوچرخه قناری و تکه سنگ های مرمر که برای بازی هفت سنگ به دقت نگهداری می کردم … دلم پر می زند برای ایوان ای که در سایه سار عصر ها بوی بهشت می داد … برای آن همه بوته’ رز و طعم گیلاس های داغ خوردن همانجا پای درخت … من را کجا بردی دختر … ممنون …

   ---

   چهار ستاره مانده به صبح؛
   :: لاله جان ممنونم بابت حرف‌های نوستالژیکِ شاعرانه‌ات؛ چقدر شیرین و دل‌انگیز و دور و دلتنگی‌زا البته.
   راستی، شما اصلاً فکر ما را نمی‌کنی در برابر آن سکوت و صفحه‌ی سپیدِ لاهو؟! برکت چه شد که دوباره رفتی؟ کجایی خانوم؟

3. 

   آرزو در 08/08/05 گفت:

   نه، مثل اینکه ما زیاد کری خوانی باید داشته باشیم.

   منتظر عکس خانه قدیمی ما هم باش (قدیمی ها!!!)

دیدگاه خود را ارسال کنید

نام(لازم)
ایمیل(لازم)
وبسایت

Δ