مغازه‌اش درست روبه‌روی در ورودی دبستانِ ما بود؛ تنها مغازه‌ای که در آن خیابان بود. قبل و بعدِ ساعت مدرسه، آن مغازۀ فسقلی پُر بود از بچه مدرسه‌ای‌های کوچک با روپوش و مقنعه‌های یکرنگ که هر کدام، می‌خواستند پیشی بگیرند از دیگری، زودتر دلی از عزای پفک و چیپس درآورند! که در بوفۀ مدرسه خبری نبود از این دو قلم جنسِ جور با سلیقۀ بچه‌ها. گاهی، پیرزن هم می‌آمد به کمکِ مردش وقتی که ازدحام بچه‌ها بیشتر می‌شد. علاوه بر این، پیرمرد تنها کسی بود که کیک دوتومانی می‌فروخت؛ کیک کوچک و باریکی شبیه بامیه ولی، کمی بزرگ‌تر که خوشمزه بود خیلی. من مشتری ثابتِ کیک‌های دوتومانیِ پیرمرد بودم. یک‌سال قبل‌تر، دیدم که جلوی در خانه‌شان که دیوار به دیوار مغازه است اعلامیۀ ترحیم چسبانده‌اند به نام سحرخاتون! دقّت می‌کنم به عکسِ اعلامیه! ای خدا! پیرزن رفته بود. انگاری همین دیروز بود که با آن دامنِ پرچینِ رنگی، شلیته و روسری بزرگش می‌نشست روی صندلی، جلوی مغازه. از فرم لباس و ته‌ماندۀ لهجه‌شان پیدا بود که کُرد هستند. یکو دلم تنگ شده بود برای غرغرکردن‌هاش وقتی که ما هجوم می‌آوردیم سمتِ ویترینِ مغازه و هر کدام با صدایی بلندتر از دیگری می‌گفتیم که چی می‌خواهیم و چقدر پول داده‌ایم؟ بعدِ آن، هر وقت که از جلوی مغازۀ پیرمرد می‌گذشتم، خودش را می‌دیدم که تنها نشسته است زیر سایه‌بان، جای سابقِ زنش بود آنجا. او که مرا به خاطر نمی‌آورد بعد از نوزده، بیست سال. من ولی، همیشه به یادِش بودم با همۀ بدخلقی و بی‌حوصلگی‌های ناشی از سن و سالِ بالایش و شدّت شیطنت ما البته. منتها امروز، دوباره که گذرم افتاد به آن خیابان، وقتی که از جلوی مغازۀ پیرمرد می‌گذشتم تکه پارچۀ سیاهی توجه‌ام را جلب کرد که خیلی بی‌سلیقه چسبانده بودند به کرکرۀ مغازه که پایین بود. بعد هم متوجۀ اعلامیۀ ترحیمِ روی دیوار شدم؛ سه غروب غم‌انگیز … حاج میر تازه خان شهامی … اسم و رسم‌اش را که نمی‌دانستم. ولی، عکس خودش بود؛ عکس پیرمرد … حاج تازه خان! با همۀ خاطراتِ هنوز زنده‌اش در ذهن من مُرده بود!