حقیقت‌اش، هر کاری کردم نشد که دلم راضی بشود برای ایفای چنین نقشی که بخواهم دختر محجبه‌ی خانوم ِ سنگین و متینی بشوم که دیگر بلند بلند نخندد و چادر سرش کند و اَدای آدم‌های مهم و پُرمشغله را دربیاورد و نامه‌های اداری بنویسد خطاب به مدیرانِ محترم ِ فلان‌شده و به رئیس‌اش بگوید حاج‌آقا و وقتِ حرف زدن، زُل نزند به چشم ایشان و دیگر همکارانِ مرد در طبقات تحتانی! و همراهی کند با نسوانِ همکارِ خاله‌زنک‌اش! …ووو… علاوه بر این، اضافه کنید استخدام قراردادی بدونِ بیمه را که چندان اعتباری نیست به تمدیدش و این فاصله‌ی زیاد منزل ما تا خیابان طالقانی و هر روزِ کاری تا ساعت سه و نیم بعدازظهر را!!! ترجیح دادم که حافظِ شخصیّت خودم باشم بی‌خیال شغل و شأنِ اجتماعی و اقتصادی‌ای که رضای ما در پی این همه فشارهای روانی حاصل نمی‌آید!