:: لین‍کِ خبر را در کتاب‌خوانه‌ی فرندفید دیدم؛ خانم‌ها بیشتر کتاب می‌خرند نوعی حس غرور و خرسندی دوید زیر پوست‌اَم. با رضایتِ زیاد کلیک کردم پی ادامه‌ی خبر … وای خدای من! انگاری یک پارچ آب یخ خالی کرده باشند روی من. مو به تن‌اَم سیخ شد. می‌پرسید چرا؟ تیتر اصلی این بود؛ اوّل رمان‌های عامه‌پسند بعد روان‌شناسی/ خانم‌ها بیشتر کتاب می‌خرند مثل این بود که یکی مرا به فحش خواهر و مادر کشیده باشد. با خودم تکرار می‌کنم؛ خانوم‌ها … خانوم‌ها … خانوم‌ها … خیلی وقت‌های عمرم پیش آمده است که از این بابت احساس شرمندگی کرده‌ام! نه برای اینکه خودم زن‌اَم! برای اینکه یک عدّه‌ی دیگری هم زن هستند! و خیلی تلاش می‌کنند تا از خودشان شکلی حقیر و ترحّم‌برانگیز را به نمایش بگذارند! 

:: راستش، من آدم خوش‌بینی هستم! با خودم گفتم حالا بی‌خیالِ رُمان‌های عامه‌پسند، باز همین که درصد ِ خریدِ کتاب‌های روان‌شناسی در میانِ زنان بالاست جای شکر دارد. ندارد؟ امّا، بعد وقتی می‌خوانم  کتاب‌های روان‌شناسی‌شان هم در سطح ِ چهار اثر و آنتونی رابینز و راز شاد زیستن و اشو و احمد حلّت …ووو… است دیگر می‌خواهم گُر بگیرم!!! بعد، خودم را آرام می‌کنم. به خودم می‌گویم؛ هی دختر! چه انتظاری داری تو؟ که ملّت بروند کتاب‌ِ هیلگارد بخوانند و روان‌شناسی ژنتیک یا روان‌کاوی فروید و نظریه‌های اریکسون را؟ تو باید واقع‌بین باشی. نمی‌توانی این خانوم‌ها را مجبور کنی تا بشوند شکل تصوّر تو از یک زنِ ایده‌آل! مگر یادت نیست؟ آن دختره که از تو کتابِ رُمانِ خوب خواسته بود و تو تازه خیلی سبک و سنگین کرده بودی، فکر کرده بودی عطر سنبل، عطر کاج را ببری برایش که طنز است با کمی خاله‌زنک‌بازی! این‌طوری می‌تونی کم‌کم کتاب‌های بهتری را هم امانت بدهی بهش. بعد، دختره وقتی کتاب را خواند، با لب و لوچه‌ی آویزان چی تحویل‌ات داد؟ یادت نیست مگر؟ گفت‌اش کتاب‌اش بد نبود. ولی، از کتاب‌های فهیمه رحیمی نداری برایم بیاوری؟ بعد، تو هیچی نگفته بودی. اصلاً چی باید می‌گفتی؟ فقط خندیدی که گریه‌ات نگیرد لابُد!

:: چرا راه دور برویم اصلاً! همین دیروز وقتِ خواندنِ انگار گفته بودی لیلی، مگر ندیدی عاقبتِ زنِ امروزیِ روشن‌فکر ِ ایده‌آل‌گرای ایرانی را؟ مستانه را می‌گویم. خدا می‌داند که چقدر مستانه در ایرانِ لعنتی هست که دارند در آن زیرزمین‌های نمور با رنج و زحمت و صبر و سکوتی چندش‌آور! زندگی می‌کنند و دَم نمی‌زنند! خنده‌داری‌اش این است که امثال مستانه همیشه یک‌ دوره‌ی شدید روشن‌فکرمآبانه هم داشته‌اند در زندگی‌شان که کتاب برشت بخوانند و شعر … ووو …  بعد هم، وقتی خیلی علنی از خیانتِ شوهرشان باخبر می‌شوند، خود را حقیرتر حس می‌کنند و ملتمسانه به پای حضرت همسرشان می‌افتند به جهتِ بخشش خبط و خطای‌ ایشان که چه بوده؟ آگاهی از خیانتِ شوهرشان! و جهان‌بینی زندگی‌شان می‌شود هر چه حضرت آقا امر کنند؛ بگو، بخند، بخواب، بمیر!

:: یا مثلاً این مارالِ رو اعصابِ سریالِ فریدون جیرانی (مرگ تدریجی یک رؤیا) که قرار است نماینده‌ی زنانِ روشن‌فکر ِ ایرانی باشد که هم‌پای مردان در عرصه‌ی جامعه حضور دارند و برای خودش ایدئولوژی دارد و دست به قلمی و … چه می‌دانم از همین خصیصه‌های عالی ِ دهان‌پُرکن! … شما قضاوت کنید؟ خداییش، یک زنِ نیمچه عاقل زندگی‌اش را می‌دهد دستِ خُل‌بازی‌های یک خواهر نیمه دیوانه‌ی نامتعادل که حالِ خوشِ روانی و جسمی ندارد؟! یک‌طوری که مارال حتّا اجازه ندارد حرف بزند، تصمیم بگیرد، فکر کند …ووو … هر چی! روشن‌فکری یعنی این؟ که مثلاً این بندهایی که مردان بسته‌اند به پَر و پای ما زنان را بگسلیم! خودمان را اسیر و عبیر! (دیکته‌ی عبیر رو بلد نیستم!) یک مُشت دوست و رفیقی کنیم که خیال می‌کنند چون بلد هستند سیگار بکشند و شام‌شان را بیرون از خانه بخورند و در جلسات مدتیتیشن حضور فعّال دارند و می‌روند سفر … ووو … دیگر اِند شخصیّت هستند و فکر و کوفت و زهرمار! 

:: نمی‌دانم یادداشت سمیّه خانوم توحیدلو را خوانده‌اید یا نه؟ یک سر بزنید آنجا. ببنید که حتّا تحقیقات اجتماعی هم دارند تأکید می‌کنند بر سطحی و بازاری و خاله‌زنک‌گونگیِ زن ایرانی! آدم یه کمی بیشتر از یه کمی خجالت‌زده می‌شود! همه‌ی درد ما این است یعنی؟ من یک ذرّه هم شک ندارم که عامل اصلی درصد زیادی از طلاق‌هایی که در ایران اتفاق می‌افتد به دلیل مشکلات زناشویی و رابطه‌ی جنسی است! ولی، خداییش، تن‌نویسی یعنی راه‌حل کاهش طلاق؟ اینکه آدم بنشیند واسه‌ی ملّت تعریف کند چه‌طوری که بشود او در تخت‌خواب‌اش بیشتر لذّت می‌برد! یعنی به خودش و شوهرش کمک کرده است تا رابطه‌ی جنسی خوبی داشته باشند با هم؟ بی‌خیال! خودمان هم می‌دانیم که جفنگ است این حرف‌ها. عرضه اگر دارید، خلوت کنید با شوهرتان و همین حرف‌هایتان را به او بگویید. خبر ندارید که عامل اصلی درد و بدبختی در همین است که ما یاد نگرفته‌ایم با همدیگر حرف بزنیم؟ اصلاً ریشه‌ی آن مشکلات جنسی هم از این نابلدی سرچشمه می‌گیرد.

:: این دولت و مملکت ما هم کمر بسته برای هی تحقیر و بیشتر بی‌ارزش کردن زن! هر روزی هم که می‌گذرد از هیچ تلاشی فروگذار نمی‌کند! آن از طرح‌های امنیّت احتماعی شماره‌دارش! سریال‌های تلویزیون هم یک طرف، اخباری از این دست هم یک طرف دیگر! ما ملّتِ زنان هم که رسماً بَبو گلابی تشریف داریم و چشم به دهانِ این خیرخواهان (در هر منصب و نسبتی) هستیم تا تکلیف ما را مشخص کنند و هی یادمان بیاورند که ببین دختره! خانومه! تو اگه اونی نباشی که ما دل‌مون می‌خواد اَخی، خری، گُهی … ووو …!!! اون وقت ما چی کار می‌کنیم؟ هیچی! ما یاد گرفتیم که دنبال یه‌سری مسائل باشیم در حد دغدغه‌های شخصیّت‌های داستانی فهیمه رحیمی و میم.‌مؤدب‌پور! که به خوبی و خوشی تا آخر عمرمون زندگی کنیم؟ به چه قیمتی؟ مثلاً لال‌مونی یا اینکه از اون‌ور ِ بوم بیفتیم و بشیم از این زن‌های دریده‌ی فلان‌شده که خیال می‌کنند اگه لُخت و عور  و شب و نیمه شب ظاهر نشن در انظار عموم! کسی شک می‌کنه به زن بودن‌شون!

:: استاد روان‌شناسی‌مون حرفِ خوب زیاد گفته ولی، یکی‌اش همیشه ورد زبانِ من هستش که به‌ ما دخترا سفارش می‌کرد همیشه خودمون باشیم! و به خاطر ِ خوشایند دیگران بودند هیچ‌کاری نکنیم! به قول استاد؛ گور باباش اگه منو همین‌جوری که هستم نمی‌خواد!