نشسته است جلوی تلویزیون. صدا می‌کند مرا؛ ” بیا این رو ببین. خیلی شبیه توئه ” تکرار چارخونه‌ی پری‌شب. می‌گویمش ” حوصله ندارم. بعدن تعریف کن برام ” اصرار می‌کند. تسلیم می‌شوم. ایستاده‌ام. تکیه داده‌ام به دیوار. تعریف می‌کند برایم که خشایار تصادف کرده و حالا می‌تواند ذهن دیگران را بخواند. خشایار نشسته روی پلکان. حوصله‌ام سر می‌رود. می‌گویم:” من برم ” می‌گوید: ” نه. وایسا یه لحظه. خیلی شبیه توئه ” می‌پرسمش: ” کی؟ کی شبیه من‌اه؟ ” رعنا می‌آید با لباس فرم مهمان‌داری‌اش. می‌گویمش: ” این؟! ” نگاهش می‌کنم با اخم ” مسخره کردی منُ؟ ” مظلوم ” نه. وایسا تو … ” رعنا می‌نشیند کنار خشایار. خیال کرده پدرش می‌خواهد با او درددل کند. این طور نیست. خشایار از رعنا می‌خواهد به او نگاه کند. تمرکز کند. رعنا نگاه می‌کند. لبخند می‌زند. یکهو صدای رعنا شنیده می‌شود در فرودگاه … یا چه می‌دانم در هواپیما که از مسافران می‌خواهد فلان کار و بهمان کار را … کمی بعد، صدای رعنا که دل‌واپس شام است برای حامد … بعدتر، کمی فکر درباره‌ی خشایار که از ذهن رعنا می‌گذرد … صدای کاسه – بشقابی … یا راننده‌ی تاکسی … چند نفر دیگر … دوباره فرودگاه … حامد .. که خشایار از کوره در می‌رود. رعنا را می‌فرستد پی کارش و می‌گوید: ” یه ذره تمرکز داشته باش رعنا … فکرت خیلی آشفته‌ست … ” یا حرفی را می‌زند شبیه به این. دقیقن یادم نیست عین حرف‌اش را. من ایستاده‌ام به همان شکل. تکیه داده‌ام به دیوار. می‌گوید: “عین توئه. تو هم این‌جوری هستی. یعنی فکرات اینجوری‌اه. آشفته‌ست. تمرکز نداری. ” می‌گویم:” برو بابا … شبیه خودت‌اه اصلن … ” و اخمالو برمی‌گردم توی اتاق و یکهو منفجر می‌شوم از خوشی. دلم می‌خواهد بروم بغل‌اش کنم. ببوسم‌اش. بگویم چقدر دوست‌اش دارم. از همه‌ی دنیا همین برادر کوچک‌ترم برای من بس است با این فهم بزرگ‌اش. خجالتی است و کم‌رو. زیاد حرف نمی‌زند با دیگران مگر من! مخ هم‌دیگر را تیلیت می‌کنیم!!! بیشتر از هر کسی مرا می‌شناسد با همه‌ی دغدغه‌هایم، آشفتگی‌هایم، خوبی‌هایم، ترس‌هایم، خوشی‌هایم و آرزوهایم … ووو …  گاهی پشت سر من راه می‌افتد و می‌گوید ” می‌خوام ببینم با خودت حرف که می‌زنی چی می‌گی ” نگاه که می‌کنم بیشتر از او با آن دو برادر دیگرم زندگی کرده‌ام؛ یکی از من بزرگ‌تر و دیگری کمی کوچک‌تر ولی، فقط من و او هم‌دیگر را خوب شناخته‌ایم. پس به سن و سال ربطی ندارد. «کاش یه کمی از شعورش رو بقیه هم داشتند.» این را با درد می‌گویم … با رنج … درد و رنج ناشی از بی‌تفاوتی دیگران … بی‌توجهی دیگران … برادر کوچک‌ترم ادعایی ندارد. تازه سیکل گرفته به قول خودش. ساده است و بی شیله پیله. گاهی که عصبانی می‌شود از من، می‌گوید:” من دیگه بلوغ شدم. نباید با من این‌جوری رفتار کنی ” و بعدتر، ریسه می‌رویم از خنده …

***

زمستان بود؛ یکی از همین روزها. انگار امروز. ده ساله بودم من و مثلن خواهری بزرگ‌تر و مراقبت از آن سه نفر دیگر هم با من. مامان نبود. بابا هم با مامان. شب بود. سرد بود لابُد. پتو کشیده بودیم روی خودمان تا اینجا! کنار هم، ردیف، دراز کشیده، خیره به تلویزیون. دوشنبه بود. خسرو پرویز شاه ایران بود و داشت وقتِ آن می‌شد که نامه‌ی پیامبر را بخواند … دل توی دل‌مان نبود. رو هم نداشتیم حرف بزنیم درباره‌اش. نگاهمان به آن شاه بود که نشسته بود بر سریر سلطنت‌اش و نامه در دست … فکرمان با آن شازده بود در آن بیمارستان، بر روی تختی حتمن، انگشت‌های کوچکش را مشت کرده بود حالا … گذشت تا فردا. وقت صلاه ظهر بود که آمد. با مامان و بابا. زُل زده بودیم بهش که سرخ و سیاه بود هنوز و هی وسواس داشتیم مطمئن شویم این آقا همان شازده است و دست‌بندی را چک می‌کردیم که هنوز مانده بود دور مچ کوچک‌اش و اسم و رسم مامان‌مان روی آن بود و خاطرمان جمع می‌شد که نه! خودش است! همان که باید می‌آمد بعد از این همه وقت که منتظرش بودیم و مامان بهناز چقدر لباس دوخته بود برای‌اش؛ سفید با حاشیه‌ی آبی…

تولدّت مبارک