ولی‌عصر رو پیاده می‌اومدیم بالا، رسیدیم جلوی سی‌نمای خودمون. هولدرلین گفت بریم؟ نگاه کردم به سر در سی‌نما، فیلمِ هر دو سالن‌شون سه درجه تب بود. هولدرلین گفت: خنده‌داره. بریم؟ گفتم: ولش کن. من که خنده‌ام نمی‌گیره. خنده‌ام نگیره فکر می‌کنم فیلم مسخره‌س. پیشنهاد کردم خیابون رو بریم بالا، شاید فیلم سی‌نماهای اون‌ور بهتر باشه. رفتیم تا جلوی سی‌نما استقلال. کلّی هم استخاره کردیم که آیا بریم یا نریم؟ که رفتیم. بلیت خریدیم و رفتیم توی سی‌نما. هنوز نیم‌ساعت مونده بود به وقتِ پخش. هیچ صندلیِ خالی‌ای نبود برای نشستن که گفتیم وایسیم کنار بوفه و تا رفتیم اون سمت، دونفری که نشسته بودند پا شدند و رفتند و ما هم، خب نشستیم به حرف. اتفاقن حرفِ دعوا و بهانه‌ی طلاق یکی از فامیل بود و هی هر کدوم دلیل خودمون رو می‌آوردیم برای موندن یا رفتن که کم‌کم ملّت دورمون رو گرفتن و شلوغ شد.

قرار نبود اتّفاق دیگه‌ای بیفته، رفتیم توی سالن، ردیف ۸، صندلی ۲۰ و ۲۱ و جدایی نادر از سیمین شروع شد با همون تیتراژی که توش یه دست‌گاه کپی رو نشون می‌دن که داره از کارت ملّی و شناس‌نامه و … کپی برمی‌داره و داشتم یاد اون روزی می‌افتادم که با زهره رفته بودیم دادگستری و وقتی تعداد کپی از فلان و بهمان با مراحل باطل کردن تمبر و اینا رو دیده بودیم، قول دادیم زندگیِ بعدی‌مون به هر جایی که رسید دور طلاق رو خط بکشیم که نمی‌ارزه واسه خاطرِ این کاغذبازی‌ تهوّع‌آورش. فیلم هم به‌طوررسمی از جلسه‌ی دادگاه شروع می‌شه که سیمین می‌گه طلاق می‌خواد واسه‌ی این‌که بره خارج. مرد هم اصرار داره که نمی‌آد و اگه زن می‌خواد بره، بره. دلایل‌شون رو هم می‌گن هر دو طرف و من می‌گم دلیل جفت‌شون چرت بود. چون بعدن، سیمین می‌گه که دلش می‌خواسته نادر بگه نرو. بمون. طلاقت نمی‌دم. که اگه نادر اینا رو می‌گفته، اون هم می‌مونده. ته فیلم هم، بابای نادر دیگه مُرده، منتها نادر -انگار- هنوزم نمی‌خواد با سیمین بره. چرا؟

فیلم رو دوست داشتم. واسه خاطر قصّه‌ی خوبش. واسه خاطر نادرش، پیمان معادی. اگه قرار بود من جایزه بدم به فیلم، اصغر فرهادی جایزه می‌گرفت واسه خاطر کارگردانی و فیلم‌نامه‌. پیمان معادی بهترین بازیگر مرد بود و جایزه‌ی بازیگر زن رو هم می‌دادم به ترمه. بازی حاتمی و بیات رو هم دوست نداشتم. بیات شکل زن‌های مذهبی طبقه‌ی متوسط روبه‌پایین بود؟ شکل‌اش نشده بود. معلوم بود ساره بیات داره نقش راضیه رو بازی می‌کنه و خودش نیست. برعکس معادی. رابطه‌ی نادر و باباش رو هم دوست داشتم و توی اون صحنه‌ی فیلم که نادر برمی‌گرده خونه، راضیه نیست. کلید یدکی می‌آره، دروباز می‌کنه و می‌ره توی خونه و بعد باباش رو پیدا می‌کنه توی اتاق، دمر افتاده روی زمین، دستش بسته‌س و …. خیلی گریه کردم، خیلی. شکوه غم‌انگیزی داشت این صحنه و بعد توی حموم.

– به امامِ حسین اگه رفته باشم سر کشوی شما پول برداشته باشم…آقا من به امامِ حسین دارم قسم می‌خورم …
– خانوم بفرمایید بیرون
-شما الان… من به امامِ زمان اگه من یه قدم پامو از این درگاهی گذاشته باشم اون‌ورتر…مگه من چکار کردم؟ خدا رو خوش نمی‌آد.
[در بسته می‌شود]
– تموم

یک هم‌چین نوتی را نوشته بودند توی گوگل‌ریدر، بی‌تیتر و توضیح. چندباری هم خواندم این دیالوگ را، بل‌که بفهمم این بیست و چندنفر از چی خوش‌شان آمده و لایک زده‌اند و خُب، متوجّه نشدم و از شما چه پنهان، دور از جانِ خودم فکر کردم نفهم شده‌ام تا دیروز، توی سی‌نما. بعد از فیلم، به هولدرلین گفتم همین نوت و خیالِ نفهمی خودمو، الان می‌پرسم واقعن چی جذاب بود توی این دیالوگ؟ به‌نظرمن کلماتِ فیلم نه، موقعیت آدم‌ها و داستان‌های پیدا و پنهانِ اون‌ها با هم‌دیگه چیزی بود که آدم رو میخکوب می‌کرد.