:: تهرانِ امروز بیشتر حالی‌اَم کرد که خیلی عوض شده‌ام در این مدّت. این مدّت یعنی بیشتر از دو سال که دیگر آن هول و هراس‌های سابق به زندگی من نمی‌ریزد. خانه‌نشین‌اَم و بی‌دغدغه‌ی محل کار و ساعت حضور و غیاب و فیش حقوق و بیداری در صبح‌های زود و سرویسی که جا نمانم اَزَش و اینها. بیشتر از دو سال است که یاد گرفته‌ام با تأنی زندگی کنم و زمانِ بی‌اندازه‌ی عمرم را صرفِ خودم کنم؛ سر سفره‌ی غذا، برای مطالعه، مسافرت، خواب … ووو … هرچی.

:: تهرانِ امروز بیشتر حالی‌اَم کرد که چت واقعاً ناقص‌ترین٬ ناقص‌ترین و ناقص‌ترین راه ارتباطی بین من و خیاط باشی است. ترجیح می‌دهم که رفته باشیم پارک‌شهر، نشسته باشیم روی یکی از آن نیمکت‌های سنگی و زُل بزنیم به چهره‌ی هم و گاهی خیره بشویم به مردم و حرف بزنیم با کلماتِ صدادار و مردمک چشم‌مان هی پُر و خالی نشود از کلمه! به‌جای‌اَش، گوش‌های‌مان را به کار بگیریم برای ضبط زیر و بمِ صدا و به جای دست‌های‌مان با دهان‌مان حرف بزنیم؛ عینهو همه‌ی مردمانِ بسیار ِ این شهر بی‌رحم و بی‌عاطفه‌ی عزیز! دلم می‌خواهد بلند حرف بزنم و وقتِ خنده، این من باشم که پهن بشوم روی زمین به جای آن آدمکِ یاهو که دارد حظِ اوقات خوش زندگی‌ مرا می‌بَرد!

:: تهرانِ امروز بیشتر حالی‌اَم کرد که بعضی نفرات در زندگی، آدم را چنان پُرتوقّع می‌کنند که دیگر نمی‌شود … هیچ … بگذریم … خواستم بگویم جای شما دو نفر خیلی خالی بود توی امروز ِ خوبِ من! هی تُف به خارج که یکی یکی شما (و تو) را دست‌چین می‌کند که پُررحم‌ترین و با‌عاطفه‌ترین هستید.

:: تهرانِ امروز بیشتر حالی‌اَم کرد که میل شدیدی دارم به دل‌بستگی و استعداد غریبی در عدم‌وابستگی. دلم می‌خواست یک‌طور دیگری بودم؛ یک‌طوری که وقتی کسی (کسی که دل‌بسته‌اَش هستم) می‌‌رود، من هم از دست بروم! نه اینکه هی هر چه می‌گذرد من سخت‌تر، سنگ‌تر بشوم! دل‌اَم از آن مُدل زندگی‌هایی می‌خواهد که آدم یک روز هم دوام نمی‌آورد بعدِ رفتن ِ کسی (کسی که دل‌بسته‌اَش است …

+ اینجا خیلی باحال بود. نمایشگاه‌اَش در خانه‌ی هنرمندان واقع در خیابان ایران‌شهر است. ما دوست داشتیم این خط و طرح‌ها را. خدای‌اَش هم به هر نامی که باشد، همیشه حرف ندارد ….