خنده‌هایت را می‌شناسم
چون ماهی که آبگیرش را.
و پرنده می‌شوم
وقتی صدایت
صیقل می‌دهد
دشت و
. کوه و
. آسمان را.
با غم می‌آمیزد
هر چه با تو نیست.
با غم می‌میرد
هر که با تو نیست.
و به خواب می‌رود
آن اقیانوس که
موج سرانگشتانت را
. لمس نکرده است.
بخشی از شعر «ماهی خنده‌های تو»
از کتاب ماهیِ برکه‌ی گِل‌آلود، سروده‌ی مهدی حسنی‌باقری
چاپ اول، ۱۳۹۲. نشر نون