“ رضا، باران، ریسه! جای تو … “

این چند کلمه را پیامک فرستاده بود زهرا. مشهد است الان. ذوق کرده بود برای ریزش باران در حرم و ریسهء چراغ های رنگی که … می خواستم بگویمش: دختر! حالا من می توانم به بهانهء این سیادت بگویم فامیلیم با حضرت بزرگوارش! تو از کجا آمده ای که هنوز نرسیده دخترخاله شدی!؟! خب، این را نگفتم چرا که داشتم از شدت حسادت دق می کردم! بعدتر، ملیحه تلفن زد و حسابی سفارش کردمش برود حرم. جای من حرف بزند دوباره. طفلک زهرا گفت که برایم نماز هم خوانده است! این هم جای تشکر من است! منتها، … خب، … بگذریم! چقدر هم ملیحه می رود حرم! هنوز نگفته، بهانهء شلوغی را آورد و ازدحام زائر در این روزها را … آخی! خانوم گل من هم شاید مسافر باشد همین روزها … شاید هم رفته باشد حالا … هی دلم می خواهد سارا هم برود زیارت … هی …

به پیر، به پیغمبر دروغ نمی گویم! خیال نکنین یه وقتی من پول داده ام مهتاب عزیز را خریده ام تا تند تند کامنت بگذارد و قربان صدقهء من برود! اصلن هم نقل کمبودات نیست! به جان خودم!

“ اگر یک روز بهت گفتم از این کارت ناراحتم یا از فلان حرفت غصه م گرفته، یعنی برام مهمی و دست خودم هم نیست! ولی اگه یه روز فقط ازت تعریف کردم و از درس و دانشگاه و کتابهایی که خوندم باهات حرف زدم،یعنی تو یه آدم معمولی شدی برام، جانی تو باید بفهمی اینو…یعنی دوست داشتم خودت می فهمیدی قبل اینکه بگم “ بهش نگفتم ولی، … توی دلم می گفتم خدایا بزرگیت رو شکر! هی من بگویم اصلن رفاقت یعنی همین که من بیایم به تو بگویم؛ آقای فلانی … خانوم بهمانی … دارد حالم به هم می خورد ازت! الان که شدی عینهو  ؟ * و برایت مهم نیست که … خب، اینجور وقتها همه روشنفکرن و بخشنده و بزرگوار و مهربان و … به آدم می گویند: نه! شما راحت باش! هر وقت ناراحت شدی بگو! بعد هم به قول بانو لبخند گشاد تحویل آدم می دهند با یه آغوش پهن که یعنی … عزیزم … ولی، خدا آن روز بدشگون را نیاورد که آدم سفره دلش را باز کند و بگوید که ناراحت شده است بابت آن حرف … آن رفتار … القصه، می خواستم بگویمش؛ بانو جان! چقدر حرف دل مرا نوشتی …

؟ * یعنی فحش!

یحتمل همچنان دارد این حرفهایم … منتها تا اینجایش را داشته باشین فعلنD: