عاشق کامنت‌هایی هستم که دوستان خصوصی ارسال می‌کنند آنها را. الا یکی که اوّلین کامنتِ خصوصی اینجا هم هست متأسفانه! نویسنده‌اش از آن رفقایی است که پارسال دوست، امسال آشنا هستند. از آن نوع آدم‌هایی که هر سال بدتر از پارسال!!! گیرم فقط یک‌سال گذشته باشد از سابقه‌ی آن دوستی‌ که الان دیگر رنگ و بویی از هیچ کدام از آن لحظاتِ خوب گذشته برای من باقی نمانده ‌است. شاید هم او هنوز معتقد باشد؛ “آشنایی ما خوب و به یاد ماندنی بود!” برای من امّا، از حدّ معمولِ بی‌تفاوتی هم گذشته است. مگر وقت‌هایی که کامنت‌دونی را مرور می‌کنم و دوباره می‌رسم به آن حرف‌هایش در آخرین کامنتش که غیر از کج و کوله‌ شدن قیافه‌ام، به شدّت می‌خنداندم هنوز! عینهو بار اوّل که خوانده بودمش. با خودم گفته بودم؛ بچّه پُررو!!! هر چند بیشتر برای خودم متأسف بودم که چقدر ساده هستم و عُقم گرفته بود از همه‌ی رفتارها و احساس‌ها و فکرهایم که در تمام مدّتِ دوستی‌مان، خیال می‌کردم چقدر بشر ممتازی است او و اگر خدا یکی را بخواهد در بهشت جای دهد او شایستگی‌اش را دارد! نه اینکه، تقصیر او باشد. خودم خیالِ باطل کرده بودم! کجا فکرش را می‌کردم او از همه‌ی این تأسی‌های بسیار به حضرت عبّاس‌اش و مناجات‌های پُر سوز و گُداز ِ جمعه‌هایش برای ظهور آقا، فقط نوشتن را یاد گرفته است و نه عمل کردن را! من خیلی دوست داشتم و تلاش هم کردم برای پایداری رابطه‌مان. شما بگو هر کاری! اینقدر که خیلی خفّت‌ِ و منّت را هم تحمّل کرده بودم بلکه، … امّا، این روزها، می‌بینم بزرگ‌ترین شانس زندگی‌ام همین بود که دوام آن دوستی میسّر نشد! کامنتش را نگه داشته بودم محضِ آینه‌ی عبرت تا درسی را که گرفته‌ام از این دوستی ناموفّقِ دل‌آزار فراموش نکنم و این روزها، می‌بینم از دست رفتنِ این دوستی چقدر منفعت داشت برایم … با خودم گفتم شاید پاک کردن آن کامنت هم لذّتِ بیشتری را نصیبم کند…