پیش نیامده بود یا نخواسته بودم یا به هر دلیل دیگر … تا دیروز در معیّتِ یک جمعِ چندنفره نرفته بودم سی‌نما. الان، معتقدم بد نیست گاهی این‌جوری باشم و هی پناه نبرم به انزوا. چرا؟ برای این‌که بهم خوش گذشت. لیموناد و هویج‌بستنی خوردم و تا می‌توانستم به یک فیلم خیلی جدّیِ تراژدیکِ مثلن مدافعِ آرمان‌های فلان خندیدم. امروز هم توی خبرهای این‌ور و آن‌ور خواندم که قرار است جل و پلاس فیلم را جمع کنند و حداکثر تا آخر همین هفته روی پرده خواهد بود. می‌پرسید کدام فیلم؟ زندگی خصوصی یا به‌عبارت‌دیگر خصوصی!

به نیّتِ تماشای فیلم گشت ارشاد رفته بودیم سی‌نما پردیس ملّت، ولی خُب «ظرفیّت تمکیل می‌باشد» بود. انتخاب بعدی، فیلم زندگی خصوصی بود. بیش‌تر از سر کنجکاوی که چرا فلان و بهمان اعتراض دارند به نمایش آن و به‌خاطر فرهاد اصلانی. هولدرلین گفت به‌خاطر نقش ابراهیم کیانی سیمرغ گرفته از جشنواره. تا شروع فیلم یک ساعت وقت داشتیم و برای همین، رفتیم کافه نُت.

کافه نُت در اعماقِ ساختمانِ پردیسِ ملّت بود. جایی که بیش‌تر شبیه پارکینگ است و یا این لوکیشن‌های فیلم‌های خارجی که یک مُشت آدم خلاف‌کارِ هفت‌تیرکش در حال تعقیب و گریزند. البته، الان دارم درباره‌ی ساختمانِ پردیس نظر می‌دهم، وگرنه محیط کافه خیلی شیک و گرم و مُدرن بود با اینترنت رایگان. البته قیمت‌های اقلامِ خوردنی آن خیلی‌خیلی‌خیلی زیاد گران بود تا هزینه‌ی باقیِ امکانات و تسهیلات جبران شود.
هم‌چنین، بلیت سی‌نما در این‌جا پنج‌هزارتومان بود. بااین‌حال، جمعیّتِ قابل توجّهی از ملّت در کافه و یا این ساختمان حضور داشتند و حتّا وقتی وارد سالنِ شماره‌ی دو شدیم دریغ از صندلی خالی. این‌چنین استقبالِ بی‌نظیری.

نظر به سابقه‌ی کارگردان و تهیّه‌کننده‌‌ی فیلم، می‌‌توانم زندگی خصوصی را فیلمِ خوب رو به بدی توصیف کنم. این‌که یعنی چی؟ یعنی هم‌این. موضوع فیلم خیانت بود به‌علاوه‌ی کمی ژست‌های روشن‌فکری، فضاهای روزنامه‌نگاری، سیاسی‌بازی و شعارهای آرمانی. به قولِ مرتضا مخلوطی بود از شوکرانِ بهروز افخمی با فیلم‌های دیگر. دیگر؟ غیر از بازیِ خوبِ اصلانی، بازیِ بدِ توسّلی هم قابل‌توجّه بود. شاید عیب و ایرادِ بی‌اندازه‌ی شخصیّت‌پردازیِ نقشِ پریسا زندی بود که باعث شد هانیه توسّلی این‌قدر بد به‌نظر برسد. حالا هر چی. به‌نظرم خوب‌تر بود به‌جای بعضی‌ها! زن‌ها به این فیلم اعتراض می‌کردند به‌خاطر دو شخصیّتِ پریسا و فروغ که فحشِ مجسّم بودند، هم به تیپِ زن‌های روشن‌فکر و هم سنّتی. آخر، هر دو گروه این زن‌ها در زندگی خصوصی احمق و سطحی و … بودند.