با قطار بیا جنوب

و آن جا پیاده شو!

هر کجا بابونه یی دیدی بو کن!

من اون جام!

(حسین پناهی)

…….. بعد از رویارویی رؤیایی آوامین جان با خستگی … خب همین بس بود برایم که در میان کامنت های وبلاگ دیگر دوستانم (:: و ::) ردّپای* آن محیا را پیدا کنم که … یکسال می گذرد از یکهو نبودنش… متولد دی ماه بود… مهربان و پُر از شور و شیطنت … همیشه یادِ حرفِ برادر کوچکترم می افتم، وقتی از شدّت ناراحتی ناشی از حذفِ وبلاگِ محیا خیره مانده بودم به مونیتور و نمی فهمیدم چرا بی خبر گذاشته و رفته این دختر … برادر کوچکترم می گفت:” اگه منم وبلاگم رو حذف کنم یعنی واسه منم همین قدر ناراحت می شی؟” گاهی با مهدیه حرف که می زدم هی یادِ محیا می کردیم و آن وقتهایمان که پیمان قرار بود هفت، هشت تا زن بگیرد … ووو … مدتهاست از مهدیه بی خبر مانده ام. تلفنش … تلفنش … کدام گوری گذاشته ام این شماره تلفنش را… یحمتل مشغول درس است حسابی که نمی نویسد دیگر… چقدر تغییر کرده ایم همگی … چقدر کوچک ترین حسهایمان نسبت به همدیگر … الان… می بینین؟ دلم برای اینجا و آدمهایش تنگ شده که همیشه جنوب بود برایم (و نمی دانم کدام دوستی آمده و دوباره برپایش کرده بعد از من که تخریب کرده بودم همۀ آنجا را) دلم تنگ شده برای آن روزها… برای تو و اصلن خجالت نمی کشم و دون شأن خودم نمی بینم ابراز کردنش را… . . .

به قطـار زندگـی ما دیگـه مشکل برسیـم

اگـر هـم سـوت بکشـه مـا دیگـه خوابیـم

مگـه نـه؟**

*** نمی دانی چقدر خوب است برایم همین گاهی پیامک فرستادنت و فراموشم می شود مسائل و دلتنگی هایم وقتی می پرسی؛ ” احوالِ آبجی؟ “

** ازِ ” از پشت یک سوم ” کِش رفته ام این یکی، دو سطر و عکس را هم.

* ردّپای محیا … “سلام ایلیااااااااااااااااااااااااااااا خوبی؟ فکر کنم یه یکسالی هست گپ هامون قطع شده بود ! البته من یه سرکی به وبلاگ همتون میکشیدم ولی تو مود کامنت گذاشتن نبودم! ولی کلی دلم برای همتون تنگ شده “

و ردّپای محیا ایضن؛ “سهلااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااام پیمان خان مهدوی بید؟ خوبی؟ دلم برای همتون تنگیده اساسی! تو بالاخره این زنهایی که می خواستی بگیریو گرفتیشون یا هنوز مجرد موندی داری نشون می کنی؟! رویای طفلک خواهر مهربون منو چی کارش کردی؟!هواش کردی؟!“