بزرگ‌ترین خیانت‌ها، خیانت به خود و خیانت به واقعیّت خویشتن است.*
قسمت نشد! می‌بینید چه می‌کند این روزگار غدّاره‌بندِ لامروّت با دل آدم؟ هر چه این در و آن در زدیم، بلکه تنظیم کنیم این وقتِ همیشه ضیق را برای خواندنِ قصه‌نویسی ِ رضا براهنی، فرصتِ لازم فراهم نشد. کتاب را هم امانت گرفته‌ایم از کتابخانه. ضمن‌اینکه، تمدیدش هم دردی را دوا نمی‌کند از من. باید حواسم را متمرکز کنم پی کاری که اولویّت دارد نسبت به ادبیات‌خوانی. هرچند که یحتمل تا مدّت‌های بسیار دلِ من با آن یک بخش آخر این کتاب خواهد بود که درباره‌ی نقد و بررسی داستان‌های صادق چوبک است و نخواندمش.
عناوین برخی از بخش‌های کتاب عبارتند از؛ چرا نقد درباره‌ی قصه؟/ قصه‌نویس حرفه‌ای و غیرحرفه‌ای/ علل تاریخی پیدایش قصه/ داستان، حکایت، تاریخ و قصه/ قصه و نمایش/ اجزاء قصه و تراژدی/ قصه و معاصران/ امتیاز قصه بر زندگی/ قصه، روزنامه‌نگار و مورخ/ قصه‌نویس و روزنامه‌نگار/ قصه فرمایشی و اخلاق حزبی/ تعهد و مسئولیّت قصه‌نویس/ وظیفه در عصر شب/ شرقی و مسأله‌ی تعهد/ اهمیّت ابعاد چهارگانه در قصه‌نویسی/ عامل تجربه/ عامل جدال در قصه/ عامل حادثه در قصه/ عامل داستان در قصه/ نقش راوی داستان/ عامل طرح و توطئه در قصه/ عامل شخصیّت/ عامل محیط/ عامل لحن/ عامل زمینه/ عامل الگو/ قصه روانی … ووو …
قصه‌نویسی
نوشته‌ی رضا براهنی، تهران، نشر نو، ۱۳۶۳، چاپ سوّم، ۷۴۱ صفحه {چاپ اوّل ۱۳۴۵}
* صفحه‌ی ۱۴
محمد امین عابدین در 08/08/05 گفت:
سلام و احترام.
سارا در 08/08/05 گفت:
سلام. خوبی؟
راستی رشته تو ادبیات بوده یا فقط علاقمندی؟
چهار ستاره مانده به صبح؛
:: سلام. من خوبم. تو خوبی؟
من علاقمندم. همین.
من،خودم در 08/08/05 گفت:
شعر براهنی است که نامجو میگه؛ ایشون می‌باشد؟
چهارستاره مانده به صبح؛
:: رضا براهنی شاعر هم هستند ولی اینکه نامجو چی میگه بنده اطلاعی ندارم.